هنگامی که فردی (مسن یا غیر مسن) دچار بیماری می‌شود یا توانایی ذهنی او کاهش می‌یابد، ممکن است صلاحیتش برای تصمیم‌گیری کم شود. اگر قانون تشخیص دهد، شخص دیگری وارد عمل می‌شود تا تصمیم‌گیری کند. فردی که برای فردی دیگر تصمیم‌گیری می‌کند، تصمیم‌گیرنده جایگزین (SDM) نام دارد.هنگامی که فردی (مسن یا غیر مسن) دچار بیماری می‌شود یا توانایی ذهنی او کاهش می‌یابد، ممکن است صلاحیتش برای تصمیم‌گیری کم شود. اگر قانون تشخیص دهد، شخص دیگری وارد عمل می‌شود تا تصمیم‌گیری کند. فردی که برای فردی دیگر تصمیم‌گیری می‌کند، تصمیم‌گیرنده جایگزین (SDM) نام دارد.مقررات تصمیمات جایگزین آنتاریو قانونی است که تعیین می‌کند وقتی شخصی از نظر ذهنی قادر نیست برخی تصمیمات را بگیرد، ممکن است چه اتفاقاتی بیفتد. این قانون تمام تصمیمات مالی و مدیریت اموال و تصمیمات مربوط به مراقبت‌های شخصی را که شامل مراقبت‌های بهداشتی، غذایی، مسکن و امنیتی است، پوشش می‌دهد.این قانون توسط دفتر مراقبت و نظارت عمومی اداره می‌شود که برخی عملکردها از جمله بررسی گزارش‌های مربوط به سوء استفاده جدی یا بی‌توجهی به اشخاص ناتوان را بر عهده دارد. گاهی اوقات این دفتر مراقبت از فرد ناتوان را به عهده می‌گیرد و این کار تنها زمانی رخ می‌دهد که وقتی نیاز به یک مراقب است، فرد دیگری به نیابت از فرد ناتوان وجود ندارد که این کار را انجام دهد.واگذاری این قدرتِ تصمیم‌گیری نباید سرسری گرفته شود. باید مطمئن شد که تصمیم گیرنده جایگزین بهترین تصمیمات را در جهت منافع فرد خواهد گرفت. در برخی موارد، ممکن است بهترین کار این باشد که اختیاری مشترک به یکی از اعضای خانواده و یک وکیل یا فرد حرفه‌ای دیگری بدهند. وکیل می‌تواند به شما کمک کند دستورات روشن و واضحی را به تصمیم گیرنده جایگزین خود ارایه دهید.
تصمیم‌گیرندگان جایگزین
طبق قانون، این گروه می‌توانند یکی از اعضای خانواده یا پرستار شخص، فردی که توسط دادگاه یا سازمان دولتی انتخاب شود، یا فردی که در ابتدا توسط فرد ناتوان انتخاب شده و تمایل دارد و قادر است از جانب او اقدام کند، باشند.افرادی که نمی‌توانند تصمیم گیرنده جایگزین باشند عبارتند از: • کسی که در ازای مراقبت‌های شخصی پول دریافت می‌کند، مانند یک پرستار مگر این شخص خودش همسر، شریک یا فامیل باشد؛• فردی که از نظر ذهنی ناتوان است؛• فردی که زیر ۱۶ سال سن دارد.
تعیین تصمیم‌گیرنده جایگزین
قانون برای تعیین این افراد مقررات مختلفی دارد که با توجه به این که فرد، مسئول تصمیم‌گیری در مورد اموال است یا مراقبت‌های شخصی، متغیر می‌باشد.اگر فردی در مورد اموال خود قادر به تصمیم‌گیری نباشد، برای تعیین تصمیم‌گیرنده جایگزین سه راه وجود خواهد داشت:۱-از طریق سندی به نام «وکالتنامه مستمر اموال». این یک مجوز کتبی است که به موجب آن فرد، تصمیم‌گیرنده خود را انتخاب می‌کند. وکالتنامه باید قبل از ناتوانی فرد تنظیم شده باشد.۲-از طریق روندی به نام «قیومیت قانونی». این حالت معمولا زمانی رخ می‌دهد که فرد، ناتوان تشخیص داده می‌شود و قبل از ناتوان شدن، سند استمرار وکالتنامه اموال تنظیم نکرده است.۳-از طریق تعیین قیم اموال توسط دادگاه. این روش آخرین راه حل تلقی می‌شود و در صورت به اجرا درآمدن، دارای محدودیت‌های شدیدی است.اگر شخصی در مراقبت از خودش ناتوان باشد، دو راه برای تعیین تصمیم‌گیرنده وجود دارد:۱-از طریق «وکالتنامه مراقبت شخصی.» این سند کتبی باید همانند وکالتنامه مستمر اموال قبل از ناتوانی فرد تنظیم شده باشد. وکالتنامه مراقبت شخصی به وکیل اجازه می‌دهد درمورد درمان پزشکی، استفاده از وسایل مراقبتی بلند مدت، و یا استفاده از خدمات کمک‌های فردی تصمیم گیری نماید؛ و۲-از طریق تعیین قیم توسط دادگاه.اگر شخصی قادر به تصمیم‌گیری نباشد، پزشک یا سایر ارایه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی باید با تصمیم گیرنده جایگزین این فرد تماس بگیرند تا قبل از این که پزشک یا سایر ارایه‌دهندگان مراقبتی به درمان اقدام کنند، رضایت او را کسب کنند.
Join the Conversation