در شماره قبلي مقاله جدايي و طلاق، اشاره شد که قبل از طلاق رسمي در کانادا زوجين بايد مدت زماني را جدا از يکديگر زندگي کرده باشند. اين جدايي مي‌تواند با امضاي قرارداد جدايي “Separation Agreement” همراه باشد که در واقع در آن زوجين بر سر مسائل مالي، حضانت فرزندان و يا غيره به توافق رسيده‌اند. البته اين توافقنامه، بايد شرايط خاصي را براي قابل اجرا بودن داشته باشد.
توافقنامه جدايي چيست؟
توافقنامه جدايي، يک موافقت نوشته شده بين زوجيني است که ديگر با هم زندگي نمي‌کنند. معمولاً اين توافقنامه، حقوق هر دو طرف را نشان مي‌دهد. مثلاً اينکه چه کسي در خانه زندگي کند، اموال چگونه تقسيم شوند، چه کسي قرض‌هاي خانواده را پرداخت کند، چه کسي هزينه نگهداري و مراقبت از فرزندان و همسر را پرداخت کند، چه کسي مسئوليت نگهداري فرزندان را برعهده بگيرد و اينکه حق ديدن فرزندان چگونه باشد.
نوشتن توافقنامه کاملاً اختياري است. با توافقنامه و چه بدون آن، وقتي يک زوج از يکديگر جدا زندگي مي‌کنند و تصميم برگشتن ندارند، اين جدايي قانوني شمرده مي‌شود. اما با اين وجود، توافقنامه جدايي، بيشتر مشکلات را حل کرده و جدايي را راحت‌تر مي‌کند. در صورت امکان، زوجيني که جدا مي‌شوند بايد به توافق برسند و آن را در يک توافقنامه جدايي رسمي کنند.اين توافقنامه به طرفين کمک مي‌کند تا راحت‌تر به زندگيشان ادامه دهند.
برخلاف محدوديت‌هاي موجود در ازدواج، در توافقنامه جدايي هر دو طرف مي‌توانند در مالکيت خانه مشترک و مسئوليت نگهداري فرزندان، دسترسي و ملاقات آنها، با يکديگر به توافق برسند.
شرايط لازم براي توافقنامه جدايي قانوني
براي نوشتن توافقنامه جدايي قانوني، بايد زوجين درباره شرايط مالي کاملاً صادق باشند. براي اين موضوع لازم است جزئيات دارايي‌ها و بدهي‌هاي خود را نشان دهند. توافقنامه بايد به صورت مکتوب باشد و با حضور هر دو طرف و يک شاهد، امضا شود. اين توافقنامه بايد کاملاً اختياري و بدون هيچگونه اجباري نوشته شود. همچنين هر دو طرف بايد شرايط توافقنامه را بخوانند و متوجه شوند. به نفع هر دوي آنهاست که به صورت جداگانه مشاوره حقوقي بگيرند. ممکن است در بعضي موارد خاص، مثلاً در مورد حقوق فرزندان، قاضي شرايط توافقنامه را بررسي و باطل کند.
روش کلي دادگاه‌ها حفظ شرايط توافقنامه جدايي است ولي توافقنامه‌هاي يک طرفه قابل قبول نيستند. توافقنامه‌هاي ناعادلانه باعث به وجود آمدن دلخوري و ناراحتي مي‌شود که درنهايت به دادگاه کشيده مي‌شوند. همچنين توافقنامه‌هاي ناعادلانه در جدايي، دعواهاي حقوقي را به وجود مي‌آورد و اين چيزي است که بايد زوجين از آن دوري کنند. اگرچه پس از امضا، توافقنامه جدايي جنبه رسمي پيدا مي‌کند، اما هر دو طرف با داشتن توافق مي‌توانند شرايط را تغيير بدهند.
اجراي توافقنامه جدايي
پس از امضاي طرفين، شرايط يک توافقنامه جدايي مانند دستورات دادگاه بايد اجرا شوند. اگر نگران هستيد که طرف ديگر نخواهد بعضي از تعهدات توافقنامه را اجرا کند، آن موضوع را در مراکز دولتي گزارش کنيد. اين روش، برنامه پرداخت مالي را تضمين مي‌کند. در بيشتر استان‌ها، مسئوليت اجراي توافقنامه‌هاي ثبت شده، برعهده وزارت دادگستري يا دادستاني کل مي‌باشد. تمام دادگستري‌ها برنامه ضمانت اجرايي “Maintenance Enforcement” دارند که اين مسائل را انجام مي‌دهد.
در آنتاريو، “Family Responsibility Office” به شما کمک مي‌کند با استفاده از “قانون مسئوليت حفاظت از خانواده و حمايت در پرداخت بدهي‌هاي عقب افتاده”، بتوانيد بدون پرداخت هزينه، طرف ديگر را مجبور کنيد توافقنامه را اجرا کند. هزينه اين دفتر را دولت مي‌پردازد و اين دفتر در اجراي حمايت مالي قدرت زيادي دارد. بيشتر استان‌ها سازمان‌هايي مشابه دارند.
آماده کردن توافقنامه جدايي
اگرچه زوجين مي‌توانند توافقنامه جدايي را خودشان تهيه کنند اما بيشتر اوقات توافقنامه‌ها به وسيله وکلا آماده مي‌شوند و مورد مذاکره قرار مي‌گيرند. حقوق و تعهدات ذکر شده در توافقنامه‌هاي جدايي، بسيار مهم هستند و قبل از امضاي توافقنامه هريک از زوجين بايد از حقوق خود مطمئن شود.
بنابراين بايد به خاطر سپرد که قبل از امضا کردن توافقنامه جدايي، بهتر است که هر يک از طرفين با يک وکيل مشورت کنند و مشاوره حقوقي بگيرند تا کاملا به حقوق و تعهدات خود آگاه باشند. منصف و متعهد بودن در هنگام نوشتن و اجراي قرارداد ضروري است، چرا که در غير اين صورت دادگاه مي‌تواند قرارداد را باطل اعلام کند. پس با احترام به حقوق يکديگر، مي‌توان نوشتن توافقنامه قانوني را سريع‌تر و آسان‌تر کرد.
