زبان مادری ممنوع

پاسخ به این سوال که آیا می‌توانید در محل کار خود به زبان مادری صحبت کنید، همیشه سه پاسخ دارد: “بله”، “خیر” و “بستگی دارد”.
پاسخ “بله”: طبق قانون حقوق بشر، مسئله زبان در هیچ یک از حوزه‌های قضایی کانادا، به غیر از یوکان و کبک، موضوع تبعیض و نقض حقوق بشر محسوب نمی‌شود.
در یوکان، مهارت در زبان از اهمیت زیادی برخوردار بوده و به عنوان «سابقه وریشه زبانی» هر فرد در نظر گرفته می‌شود و طبق قانون حقوق بشر هر گونه تبعیضی در این زمینه ممنوع است.
بر اساس منشور حقوق بشر و آزادی کبک، هر فردی حق دارد حقوق بشر و آزادی‌ را در میان دیگر زمینه‌ها و بدون هیچ‌گونه تمایز، محرومیت یا تقدم بر اساس زبان به رسمیت بشناسد و به آن عمل کند. منشور حقوق بشر قانونی اساسی است که مقدم بر تمام قوانین کبک می‌باشد.
به علاوه در کبک، بخش ۴۶ منشور زبان فرانسه، کارفرمایان را از استخدام بر پایه دانشی خاص یا سطح خاصی از دانش مغایر با زبان فرانسه (فرانسه زبان رسمی کبک است) منع می‌کند مگر این که ماهیت وظایف کاری فرد نیاز به چنین دانشی داشته باشد. کارفرما می‌تواند ادعا کند اجرای وظایف کاری نیاز به دانش و آگاهی از زبانی به غیر از فرانسه دارد و وظیفه دارد چنین نیازی را برآورده سازد. بخش ۴۵ منشور بیان می‌کند که هیچ کارفرمایی حق ندارد به عزل، اخراج، تنزل رتبه یا انتقال فردی از کارکنانش اقدام نماید که فقط قادر است به زبان فرانسه صحبت ‌کند و این که فرد مورد نظر از زبانی غیر از فرانسه آگاهی کافی نداشته یا این که فرد، درخواست کرده است که حق و حقوقش بر اساس منشور رعایت شود.
پاسخ “خیر”: هر چند در بیش‌تر مناطق کانادا به طور خاص به عنوان موضوعی ممنوع ثبت نشده است، اما ممکن است تبعیض علیه یک کارمند بر اساس زبانی که صحبت می‌کند تحت تأثیر موضوعات دیگری از جمله ملیت یا قومیت، اصل و نسب یا نژاد قرار گیرد و از این رو ممنوعیت به وجود آورد. به علاوه ممکن است وجود شرایط، قوانین وسیاست‌هایی در محل کار وجود داشته باشدند که به ظاهر تبعیض‌آمیز نیستند اما، زمانی که بر روی گروهی از افرادی با مشخصات خاص اعمال شوند، نتایج تبعیض‌آمیزی به همراه خواهند داشت. به عنوان مثال، آنتاریو شکایاتی که مربوط به اصل و نسب، قومیت، محل تولد و نژاد است را می‌پذیرد. نیوبرانزویک و مناطق شمال غربی شکایات مربوط به زبان که در ارتباط با اصل و نسب است را حتی اگر ذکر نشده باشد نیز می‌پذیرد.
پاسخ “بستگی دارد”: هر چند کارفرما نمی‌تواند به دلیل زبان علیه کارمندی تبعیض قایل شود، اما اگر دلیلی معقول و یا حسن نیت وجود داشته باشد، می‌تواند از کارمندش بخواهد با زبان انگلیسی (یا هر زبان دیگری) صحبت کند. کمیسیون‌ها/ دادگاه‌های حقوق بشر متوجه شده‌اند تسلط به زبان انگلیسی ممکن است از صلاحیت‌های شغلی محسوب ‌شود اما نیاز به تسلط به زبان انگلیسی و داشتن مدرک برای اشتغال به کار جهت واجد شرایط بودن باید به وضوح و با حسن نیت نشان داده شود.
کارفرمایان باید موارد زیر را مورد نظر قرار دهند:
• کارفرمایان نمی‌توانند از متقاضیان کار بخواهند زبان خود را مشخص کنند.
• نیاز به تسلط به زبان انگلیسی یا سلیسی در زبان در صورتی قابل قبول است که جزو صلاحیت‌های شغلی باشد اما این صلاحیت باید به وضوح و با حسن نیت نشان داده شود.
• ممنوعیت صحبت کردن در محیط کار به زبانی دیگر در مواردی که نیاز به صلاحیت زبانی نیست و یا در مواقعی که نیاز به کاربرد این صلاحیت نیست (در وقت ناهار)، تبعیض محسوب می‌شود. اِعمال هر گونه سیاستی که از کارمندان بخواهد به زبان انگلیسی صحبت کنند باید بر اساس عملکرد شغلی عنوان شده و ذکر شود در چه مواقعی نمی توان به زبان مادری صحبت کرد.
• اگر تسلط به زبان انگلیسی از صلاحیت‌های شغلی محسوب ‌نشود، کارفرمایان باید همچنان مطمئن باشند که کارمندان‌شان به درستی و به اندازه‌ کافی آموزش دیده‌اند و نیز اطمینان حاصل کنند که تمام قوانین مربوط به سلامتی و ایمنی و نیز سیاست‌ها و اعلانات، صرف‌نظر از زبانی که کارکنان با آن صحبت می‌کنند یا می‌خوانند، برای همگی‌ قابل درک و فهم است.
• کارفرمایان هنگام وضع سیاست‌ها، نباید هیچ‌گاه برای زبان خاصی تبعیض قایل شوند.
• کارفرمایان باید از ارتباط میان گروه‌های کارکنانی که به زبان دیگری صحبت می‌کنند، آگاه باشند. موانع زبانی ممکن است بر روی روابط و رفتار میان کارمند و کارفرما تأثیر بگذارند.