زندان انفرادی، شکنجه‌گاه روح

تصور ما از زندگی انفرادی معمولاً بر اساس فیلم‌هایی است که می‌‌بینیم. سلول‌های زندان معمولاً شامل یک تخت سفت، یک دستشویی کوچک در گوشه‌ سلول و کف‌پوشی سیمانی است. سلول انفرادی زمانی مورد استفاده قرار می‌گیرد که زندانیانی که خطرناک هستند را به تنهایی و دور از بقیه‌ زندانیان، در یک سلول قرار می‌گیرند. برای این که فردی در سلول انفرادی جای داده شود دلایلی وجود دارد که عبارتند از:

مجازات شدید، ممانعت از ارتکاب به جرم یا ناتوانی ذهنی. بیش از دو قرن است که زندان انفرادی وجود دارد و تا به امروز نیز مورد استفاده قرار گرفته است.
در سال‌های اخیر، سلول انفرادی به عنوان نوعی تنبیه و مجازات برای زندانیان بدرفتاریِ به کار رفته است که موجب آزار و دردسر بقیه زندانیان می‌شوند اما این شیوه‌ مجازات بسیار بحث‌برانگیز است زیرا فرد زندانی به مدت ۲۳ ساعتِ از روز، بدون ارتباط با هیچ انسانی در یک سلول، زندانی می‌شود. ثابت شده است که حبس طولانی مدت در یک سلول انفرادی اثر مستقیمی بر روی حالات روحی و روانی فرد خواهد داشت. نمونه‌ای که اخیراً با آن مواجه شده‌ایم، جوان ۲۲ ساله‌ای بود که در اوتاوا به مدت ۱۸ ماه در زندان انفرادی حبس بود و به دلیل آسیب روحی حاصل از زندان انفرادی قادر نشد در دادگاه حضور یابد.
در اوایل سال ۱۸۹۰، دادگاه عالی ایالات متحده دریافت که حتی یک دوره‌ کوتاه حبس در زندان انفرادی می‌تواند زندانی را به شدت به جنون بکشد.
هنگام نخست وزیری جاستین تردو، او اعلام کرد که وزارت دادگستری به دنبال انحلال حبس بلندمدت در سلول انفرادی است. طبق حکم دادگاه عالی تا سال ۲۰۱۸، ممکن بود زندانی زمان نامحدودی را در سلول انفرادی بگذراند. اما امسال حکم یکی از قضات دادگاه عالی مبنی بر این بود که مجازات طولانی و نامحدود در سلول انفرادیِ زندان‌های کانادا غیرقانونی است و با بخش ۷ منشور حقوق و آزادی که از حق زندگی، آزادی و امنیت افراد حمایت می‌کند، در تناقض است.
پیش از این حکم، اگر زندانی‌ قوانین زندان را با انجام کارهایی از قبیل اِعمال خشونت، تهدید نگهبانان و سایر زندانیان نقض می‌کرد، معمولاً حکم بر جدا کردن او از سایر زندانیان داده می‌شد. در زندان، سرپرست زندان تصمیم‌گیرنده است و با اختیار خود می‌تواند مدت جدایی فرد را تا زمانی که صلاح بداند تمدید کند. هنگامی که تصمیم گرفته می‌شود که فرد به زندان انفرادی منتقل شود، کاری از دست زندانی ساخته نیست و نمی‌تواند مخالفت بکند.
قاضی دیوان عالی دریافت که قرار دادن طولانی مدت یک زندانی در زندان انفرادی می‌تواند خطراتی جدی از جمله شکنجه‌ روحی، عذاب روحی، توهم، از دست دادن کنترل، حساسیت بیش از حد، اضطراب و خودکشی را برای زندانی به همراه داشته باشد. سرانجام این نتیجه حاصل شد که زندان انفرادی، غیر انسانی و غیرقانونی است.
حکم حاصله این گونه مشخص شد که بر اساس استانداردهای سازمان ملل متحد، حبس انفرادی بیش از ۱۵ روز، شکنجه محسوب می‌شود. متخصصان متوجه شده‌اند که حبس انفرادی بیش از ۱۵ روز می‌تواند آسیب‌های ذهنی دایمی‌ بی‌شماری را ایجاد کند. در چند سال اخیر، متوسط زمان حبس در سلول انفرادی بین ۲۲ تا ۳۰ روز بوده است.
در یکی از موارد شدیدی که در کانادا وجود داشت، لارنس داسیلوا، طی ۱۹ سالی که به زندان محکوم شد، ۲۵۸۸ روز در زندان انفرادی به سر برد که ۵۸۷ روز از این مدت، به طور متوالی بود. به همین دلیل، او در حال حاضر از بیماری اختلال استرس شدید (PTSD) رنج می‌برد. سلول انفرادی یعنی زندانی ۲۳ ساعت در سلول انفرادی است و به هیچ ملاقات‌کننده، تلفن، ایمیل، کتاب یا برقراری تماس با سایر زندانیان دسترسی ندارد.
اگر چه سلول انفرادی شکنجه‌ جسمی محسوب نمی‌شود اما نوعی شکنجه‌ روحی است که ثابت شده گاهی اوقات از شکنجه‌ جسمی دردناک و آسیب‌زننده‌تر است. البته در برخی موارد سلول انفرادی قابل توجیه است زیرا بنا به دلایل امنیتی باید برخی از زندانیان از بقیه مجزا شوند اما طبق توضیحات دادگاه عالی، این گزینه نباید مورد سوء‌استفاده قرار گیرد. باید در تعداد روزهای متوالی‌ای که زندانی در سلول انفرادی است محدودیتی وجود داشته باشد، و در غیر این صورت شکنجه محسوب می‌شود.