استان‌ها سنین مختلف، معمولا 18 یا 19 سالگی را سن قانونی اعلام کرده‌اند. از آنجایی که با رسیدن به سن قانونی حقوق و تعهدات زیادی به وجود می‌آید، این سن اهمیت زیادی دارد. برای مثال، قبل از رسیدن به سن قانونی، برای ازدواج باید از خانواده یا قاضی اجازه‌نامه (کتبی) داشته باشید. ولی بعد از رسیدن به سن قانونی بدون داشتن رضایت‌نامه والدین یا دادگاه می‌توانید ازدواج کنید.
قبل از رسیدن به سن قانونی تمام حقوق افراد بزرگسال را ندارید، مثلا در برخی استان‌ها سن قانونی خریدن و یا مصرف کردن مشروبات الکلی 19 سالگی است. این موضوع به این مفهوم نیست که اگر نوجوان باشید حق و حقوقی ندارید. قوانین فدرال و استانی به روش‌های مختلفی از کودکان محافظت می‌کند. برای نمونه، در بیشتر استان‌ها کودکان بالای 12 سال که از نظر ذهنی سالم هستند و نقصی ندارند را نمی‌توان بدون داشتن رضایت کتبی از طرف خود کودک به فرزندی پذیرفت. همچنین با توجه به سن، قوانین جزایی کاملاً متفاوت اجرا می‌شود.
تا چه زمانی والدین مسئولیت نگهداری از فرزندان را دارند؟
از نظر قانونی والدین وظیفه دارند تا وقتی کودکان به سن قانونی برسند به بهترین شکل و درحد توان مالی خود از آنها نگهداری کنند و همه نیازهای آنها را برآورده کنند. اما اگر فرزندانتان در یک برنامه تمام وقت آموزشی دانشکده یا دانشگاه ثبت نام کنند، مسئولیت نگهداری آنها بعد از سن قانونی هم ادامه می‌یابد.
اما والدین نسبت به فرزندی که به سن قانونی رسیده و از کنترل خانواده خارج شده است (برای مثال در آپارتمان شخصی خود سکونت دارد) دیگر مسئولیت مالی ندارد.
این مسئله به این مفهوم نیست که والدین مجبورند هر چیزی را که فرزندانشان می‌خواهند به آنها بدهند، بلکه فقط وظیفه دارند چیزهایی را به آنها بدهند که لازم دارند یا توانایی مالی فراهم کردنشان را دارند.
باید به این نکته توجه داشت که دادگاه‌ها بین حقوق کودکانی که قانونی و یا غیر قانونی متولد شده‌اند، تفاوتی نمی‌گذارند.
آیا والدین مسئول حرکت‌ها و رفتارهای خرابکارانه فرزندانشان هستند؟
وقتی بر اثر رفتار فرزند به اموالی خسارت وارد می‌شود و یا کسی آسیب می‌بیند، به طور کلی در قوانین اگر والدین از رفتار فرزندانشان خبر نداشته و در آن نقشی نداشته و یا آن را تأیید نکرده‌اند، هیچگونه مسئولیتی متوجه آنها نیست. اگر والدین بی‌دقتی کرده باشند و نتوانسته باشند به خوبی کودکان را نظارت و کنترل کنند، ممکن است دادگاه والدین را مسئول خرابی به وجود آمده بداند. در بسیاری از موارد، این موضوع به والدین بستگی دارد که ثابت کنند بی‌دقتی یا بی‌توجهی در کار نبوده است. در حقوق جزایی، تا جایی که قوانین جرایم جوانان اجازه می‌دهد کودکان را مجازات می‌کنند و نه بیشتر از آن.
این قانون که با اعمال مجرمانه جوانان سروکار دارد، فقط برای کودکان 12 تا 17 سال اجرا می‌شود. از این سن کمتر هیچ مجازات قانونی اجرا نمی‌شود. اما بعد از 18 سالگی، از نظر دادگاه، شخص یک بزرگسال و بالغ است.
یک کودک هم می‌تواند از کسی ادعای خسارت کند و هم اینکه می‌شود از او ادعای خسارت کرد اما باید کودک با حضور سرپرست قانونی به دادگاه بیاید. در تعیین سرپرست قانونی هر استان قوانین خاص خود را دارد.
والدین و فرزندان هم می‌توانند از یکدیگر ادعای خسارت کنند و حتی در بعضی استان‌ها فرزندان به علت آسیب‌های وارد شده پیش از تولد، برای مثال استفاده از مواد مخدر در طول دوران بارداری، می‌توانند از مادرشان ادعای خسارت کنند.
با توجه به استان محل زندگی، قوانین کار کودکان، به کودکانی که زیر 14، 15، 16 یا 17 سال باشند اجازه کار نمی‌دهد. اما در برخی استان‌ها، با رضایت‌نامه والدین اجازه کار برای شرکت‌های دولتی وجود دارد.
در برخی از موارد، کودکان زیر 16 سال اجازه ندارند در محل‌هایی کار کنند که برای سلامتی و جانشان خطر داشته باشد مثلاً محل‌های ساختمان سازی. همچنین کودکان در طول ساعت‌های مدرسه نباید کار کنند و حتی ممکن است در مقدار ساعات کاریشان هم محدودیت‌هایی وجود داشته باشد.
در قوانین مختلف، به کودکان به عنوان قشری از جامعه که نیاز به حمایت حقوقی بیشتری دارند به طور خاص و ویژه توجه شده است. در ماهنامه‌های آینده دادگر به مسائل مختلف در مورد حقوق کودکان خواهیم پرداخت.
