فرشته های معلول ما هم آینده روشنی دارند

به منظور جداسازی دانش آموزان با نیازهای خاص از سایر دانش آموزان، مدارس عمومی در کلان شهر تورنتو، کلاس‌های خاص در مدارس برای  آنان برگزار می‌کنند. مدارس عمومی در کانادا، دستورالعمل ویژه‌ای درخصوص یکپارچه سازی دارند، به این معنی که همه دانش آموزان، اعم از کودکان با نیازهای ویژه و سایر دانش آموزان، در یک محیط به آموزش می‌پردازند. جامعه به سمت تثبیت این مفهوم پیش رفته که دانش آموزان، همه گونه نیازی دارند. لیا سمسون، آموزگار مدرسه ابتدایی می‌گوید: طرح یکپارچه سازی، فقط برای دانش آموزان با نیازهای خاص مفید نیست، بلکه برای سایر دانش آموزان کلاس نیز سودمند است. با این یکپارچه سازی، به سایر دانش آموزان فهمانده می‌شود که هیچ مشکلی نیست اگر آنان درگیر مشکلی باشند. این برای ساخت پایه‌های شخصیت آنان خوب است.

متاسفانه به علت کمبود منابع و امکانات، امکان دستیابی به کلیه قابلیت‌های فراگیری برای کودکان با نیازهای خاص فراهم نیست. بیش از نیمی از مدارس آونتاریو، از والدین درخواست کرده‌اند تا کودکان خود با نیازهای خاص را در منزل نگاه دارند، چون مدارس امکان تطبیق با نیازهای آموزشی آنان را، به علت کمبود بودجه ندارند. در یک نظرسنجی، 49 درصد مدیران مدارس ابتدایی و 41 درصد از مدیران دبیرستان گفتند که به والدین دانش آموزانی که به آموزش‌های خاص نیاز دارند، توصیه کرده اند که به خاطر مسایل ایمنی یا عدم وجود امکانات لازم برای حفاظت از آنان در تمام مدتی که در مدرسه حضور دارند، نیازی نیست فرزندان‌شان به صورت تمام وقت در مدرسه حاضر باشند. این موضوع، والدین دانش آموزان با نیازهای خاص را مجبور به پیدا کردن راه‌های جایگزین می‌کند.

ایرن کاسیس، مادر اهل تورنتو می‌گوید دختر 10 ساله او که دچار اختلال در یادگیری است، از آموزش‌های لازم بهره نبرده و هر روز بیشتر و بیشتر، از آموزش مناسب دور می‌شود. هزاران کودک در لیست انتظار برای ارزیابی و تشخیص اینکه آیا از وسایل و آموزش‌های خاص برای کمک به آموزش در مدرسه، بهره‌مند خواهند شد و یا باید ساعت‌های بیشتری در مدرسه باقی بمانند، قرار دارند.

میشل مک‌کولو، آموزگار آموزش‌های خاص در منطقه یورک، نیمی از روز خود را صرف آموزش یک کلاس نُه نفره از دانش آموزان با نیازهای خاص می‌گذراند و نیم دیگر وقت روزانه خود را، در کلاس‌های معمولی به آموزش دانش آموزان خاص در کنار سایر دانش آموزان می‌پردازد. او معتقد است که در یک کلاس عمومی، توجه به خواسته‌های دانش آموزان با سطوح یادگیری متفاوت، برای آموزگاران موضوع سختی است.

گزارش‌ها نشان می‌دهند که در مدارس آونتاریو، برای هر 37 دانش آموز ابتدایی و برای هر 74 دانش آموز دبیرستانی با نیازهای خاص – یک معلم آموزش دیده وجود دارد. این اعداد به این معنی است که دانش آموزان با نیازهای خاص، توجه کافی و مورد نیاز را در سیستم آموزشی دریافت نمی‌کنند. آموزگاران بیش از اندازه تلاش می‌کنند ولی امکان برآورده ساختن نیازهای همه دانش آموزان وجود ندارد . راه جایگزین نیز عبارت است از فرستادن دانش آموز به مدارس خصوصی. والدین برای آموزش دو فرزند دچار اوتیسم باید حدود 13 هزار دلار در سال هزینه آموزش خصوصی پرداخت کنند.

در یک پرونده مهم و برجسته در سال 2016، دادگاه عالی کانادا رای خود را در خصوص مساحت کلاس و امکانات مساوی برای آموزش کودکان با نیازهای خاص، به نفع آموزگاران مدارس دولتی صادر کرد. بر این اساس، استان بریتیش کلمبیا باید بودجه بیشتری برای امکان اداره کردن بهتر کلاس‌های مدارس و همچنین تربیت آموزگاران متخصص برای دانش آموزان با نیازهای خاص اختصاص دهد.

امیدواریم که همه استان‌های کانادا، بودجه بیشتری برای ایجاد فرصت‌ها و شرایط عادلانه‌ای برای استفاده از امکانات برای همه دانش آموزان با نیازهای خاص در نظر بگیرند. این نکته بسیار مهم است که هر دانش آموز، به وسایل کمک آموزشی دسترسی داشته باشد و مهم‌تر آن است که دانش آموزان با نیازهای خاص را به چشم بیمار نگاه نکنیم. آن ها فقط متفاوت بوده، ولی به اندازه سایر دانش آموزان، مشتاق به فراگیری و حضور در مدرسه هستند. آنان نیازمند توجه شخصی بیشتر و ایجاد محیط آموزشی منطبق با نیازهای شان هستند تا به قابلیت‌های یادگیری خود دست یابند.