در سراسر کانادا، کارمندان می‌توانند هر سال دو هفته مرخصی با حقوق برای تعطیلات داشته باشند (در ساسکاچوان سه هفته). به علاوه، استان‌های آلبرتا، بریتیش کلمبیا، مانیتوبا، نیو‌برانزویک، نیوفاندلند و لابرادور، کبک، ساسکاچوان، مناطق نورت‌وست، نوناوات و دولت فدرال برای مدت معینی از اشتغال، مدت زمان بیش‌تری را برای تعطیلات در نظر می‌گیرند.
هر کارمندی که بخواهد از مزایای مرخصی با حقوق برخوردار شود، باید یک سال کامل به کار اشتغال داشته باشد. این شخص می‌تواند از حق مرخصی با حقوق در کنار مرخصی زایمان یا مرخصی والدین استفاده کند. اگر در طول مدت مرخصی تعطیلات، یک تعطیلی رسمی نیز باشد، کارمند حق دارد یک روز به مرخصی‌اش اضافه کند.
کارمندان نمی‌توانند هر زمانی که بخواهند، از مرخصی خود استفاده کنند. در ضمن، طبق قانون، کارفرما موظف نیست خودش را با زمان درخواست مرخصی کارمندش تطبیق دهد. در بیش‌تر استان‌ها، کارکنان می‌توانند، مرخصی‌شان را یک‌جا استفاده کنند.
میزان حقوق تعطیلات بر اساس درصد عایدی ناخالصی محاسبه می‌شود که در طول سال، پرداخت خواهد شد. معمولاً کارمندی که حق دارد دو هفته مرخصی با حقوق داشته باشد، ۴ درصد از دست‌مزد سالیانه‌اش را دریافت می‌کند. در استان‌های مختلف شاید پرداخت کمیسیون، پاداش اختیاری، اضافه‌کاری و مرخصی با حقوق، شامل دست‌مزدهای سالیانه‌ای نشود که حقوق تعطیلات بر اساس آن محاسبه می‌گردد. کارمندی که پاره وقت است نیز بر همین اساس از حقوق تعطیلات بهره‌مند می‌شود.
اگر کارمندی که از حقوق تعطیلات خود استفاده نکرده، از کار برکنار شود، تمام مبالغ مربوط به حقوق تعطیلات، باید به او پرداخت شود.
بیمۀ اشتغال
آن‌چه قبلاً بیمۀ بیکاری (UI) نام داشت، اینک بیمۀ اشتغال (EI) نام دارد و دولت فدرال آن را در سال ۲۰۰۱، «بازسازی بنیادی» توصیف کرده است. تغییرات، مرحله به مرحله و طی مدتی طولانی انجام شد و در سال ۲۰۰۱ به پایان رسید.
به طور کلی این تغییرات موجب شد طول دوره مقدماتی افزایش یابد، استفاده‌کنندگان تکراری جریمه شوند، مزایا برای بیش‌تر مردم کاهش یابد و موجب شد حق بیمه کم شود. طرح بیمه بیکاری قبلی، در ابتدا در قالب طرح بیمه‌ای نشان داده شده بود که کارکنان را محق می‌دانست در طول زمان معینی، از مزایایی ثابت و قابل پیش‌بینی بهره‌مند شوند. در سال ۲۰۰۸، مازاد بودجه EI، ۵۷ میلیون دلار بود که دولت آن را، به اهداف دیگر تخصیص داد. طبق حساب‌رسی کلی، این مازاد سه برابر برآورد ذخیره‌ای است که جهت پوشش هزینه‌های بیکاری مورد نیاز است.
اتحادیه کبک، در دادگاهی، دولت را به چالش کشید. سرانجام در سال ۲۰۰۸، دادگاه عالی کانادا رأی خود را در ارتباط با آن اعلام کرد و تصمیم بر این شد که دولت فدرال نمی‌تواند مازاد را به وجه بیمه اشتغال، بازگرداند.
کارکنان و کارفرمایان همچنان باید حق بیمه پرداخت کنند و کمک‌های‌شان لزوماً برای‌شان منفعتی به همراه ندارد. در سال ۲۰۱۰، هر کارمندی برای هر ۱۰۰ دلار عایدی بیمه، ۷۳/۱ دلار پرداخت و کارفرما نیز برای هر ۱۰۰ دلار درآمد قابل بیمه برای هر کارمندش، ۴۲/۲ دلار پرداخت کرد. حداکثر کمک در این طرح در سال ۲۰۱۰، ۳۶/۷۴۷ دلار برای هر کارمند و ۴۴/۱۰۴۵ دلار برای هر کارفرما است. در حال حاضر هر کارمند قادر است درآمدش را تا ۸۳۰ دلار در هفته یا ۴۳۲۰۰ دلار در سال، بیمه کند. برای استفاده‌کنندگان تکراری، مزایا تا ۵ درصد کاهش می‌یابد.
از سال ۲۰۰۹، افراد خویش‌فرما1 اجازه دارند در میزان بیمه کارمند و کارفرما، هر دو، سهیم باشند و مزایا دریافت کنند.
مشمولیت در این قانون به جای هفته‌های کاری، بر اساس ساعات کار می‌باشد. دوره مقدماتی ۴۲۰ تا ۷۰۰ ساعت در سال بوده و بستگی به میزان و نرخ بیکاری دارد. با وجود این که این طرح شامل حال نیروی کار نیمه وقتی می‌شود که کم‌تر از ۱۵ ساعت در هفته کار می‌کنند، اما شامل حال بسیاری از کارکنان نیمه‌وقت نمی‌باشد. علی‌رغم نرخ بیکاری منطقه‌ای، کارکنان جدید یا کسانی که مجدداً به کار، اشتغال یافته‌اند باید دارای دوره مقدماتی ۹۱۰ ساعت باشند. بنابراین، خانه‌دارهای تمام وقتی که به کار باز می‌گردند، باید ۲۶ هفته به طور تمام وقت، کار کرده باشند که ۳۵ ساعت در هفته است؛ یا باید ۵۲ هفته به طور نیمه وقت کار کنند که ۵/۱۷ ساعت در هفته می‌شود.
مزایا بر اساس ۵۵ درصد حداکثر درآمد بیمه شونده حساب می‌شود که منجر به حداکثر سود EI حدود ۴۵۷ دلار در هفته است. ممکن است کسی که مشمول این طرح است تا ۵۰ هفته از EI، عایدی دریافت کند. از آن‌جایی که مشمولیت بر اساس آزمون نیست، دریافت‌کنندگانی که درآمد بالایی دارند تمام مزایای دریافتی‌شان را نگه نمی‌دارند. هنگامی که اظهارنامه مالیاتی گیرنده ثبت می‌شود، مزایای EI مشمول بازپرداخت هزینه دادرسی کسانی می‌شود که طی پنج سال گذشته، ۲۰ هفته و یا بیش‌تر مدعی بوده‌اند.
در سال اولِ ساختار تجدید نظر EI، تنها ۴۳ درصد کانادایی‌های بی‌کار از مزایا بهره‌مند شدند؛ در حالی که این رقم در مقایسه با طرح بیمه بیکاری قبلی، ۸۳ درصد در سال ۱۹۸۹ بود. این رقم همچنان حدود ۴۳ درصد است.
در سال ۲۰۰۴، دولت فدرال، مزایای بیمه اشتغال را برای کارکنانی که مجبور بودند تا ۲۶ هفته از اعضای خانواده‌شان که به شدت بیمار بودند و خطر مرگ تهدیدشان می‌کرد، شش هفته در نظر گرفت. برای این که فرد واجد شرایط این قانون باشد، متقاضی باید نشان دهد دریافتی کاری‌اش ۴۰ درصد کاهش یافته یا این که در ۵۲ هفته قبلی یا از ابتدای شروع آخرین ادعایش، ۶۰۰ ساعت بیمه دارد. اشخاصی که اعضای اصلی خانواده فرد محسوب می‌شوند، عبارتنداز: فرزند یا فرزند همسر یا شریک قانونی(common-law partner)، زن، شوهر و یا شریک قانونی، شریک قانونیِ پدر یا مادر.
قوانین برنامه بیمه اشتغال در سال ۲۰۰۶ اصلاح شد تا مزایای EI را در اختیار کارکنان واجد شرایطی بگذارد که مسئول مراقبت از اقوام نزدیک خود هستند، از جمله: برادر، خواهر، نوه، پدر و مادر بزرگ، خویشاوندان سببی، خاله، عمه، دایی، عمو، خواهرزاده، برادرزاده، والدین رضاعی، قیم، یا فردی که به شدت بیمار است و فرد مورد نظر همانند یکی از اعضای خانواده‌اش محسوب می‌شود. با این حال، صِرف این که مستمری پرداخت می‌شود، به طور خود به خود از مشاغل حمایت نمی‌شود. بیش‌تر استان‌ها به منظورحمایت از شغل همسران و کودکانی که تا هشت هفته مراقبت از عزیزان در حال مرگ‌شان را پذیرفته‌اند، قوانین استاندارد کاری‌شان را اصلاح کرده‌اند. بهره‌گیری از مزایای چنین مراقبت‌هایی بر خلاف دیگر مزایای بیمه اشتغال، با توجه به شرایط موجود، می‌توانند چند روزه یا چند هفته‌ای باشند. در ضمن قابل انتقال نیز خواهد بود.
1. self-employed
Join the Conversation