مهاجرت و معلولیت

بیش از بیست و پنج سال پیش، انجمن معلولین کانادا (CCD)، تلاش خود را در راستای ایجاد تغییر در قوانین مهاجرتی معلولین آغاز نمود. در سال 1984، این موضوع در کمپین انتخاباتی فدرال و در مناظرات انتخاباتی مطرح گردید و از تمام نامزدها خواسته شد که به منشور سازمان ملل، متعهد گردند و سالیانه 50 نفر از پناهندگان معلول را در کشور بپذیرند. در آن زمان، انجمن معلولین کانادا، اصلاحیه قوانین مهاجرت در راستای منشور سازمان ملل را مطرح و از معلولیت، به عنوان یکی از انواع رایج تبعیض نام برد.

در سال 1991، به موازات تشکیل شورای حقوقی معلولین کانادا که در حال حاضر منحل شده است، انجمن معلولین کانادا، از طریق وضع لوایح قانونی در راه اصلاح قوانین مهاجرتی، قدم‌های بزرگی برداشت. در آن زمان، قوانین مهاجرتی کانادا متقاضیان اخذ اقامت دایم را ملزم به انجام معاینات و آزمایشات پزشکی می‌نمود. هدف از این آزمایشات تشخیص هر گونه بیماری، اختلال، ناتوانی و یا شرایطی بود که بر سلامت و امنیت عمومی مردم کانادا تاثیر می‌گذاشت و یا شرایطی که منجر می‌شد تا سازمان‌های بهداشتی و اجتماعی کشور کانادا به چالش کشیده شوند و با تقاضای بیش از حد از سوی افراد مواجه گردند. فعالیت‌های انجمن معلولین کانادا منجر به حذف برخی اشارات به معلولین در متن قانون شد.
در سال 2000، دپارتمان شهروندی و مهاجرت کانادا، پناهندگان و وابستگان‌شان را بر اساس کنوانسیون سازمان ملل از بند «Excessive Demand» معاف کرد. آن‌ها معتقد بودند که این بند، برای کانادا تناقض محسوب می‌شود که از یک طرف قبول کند پناهندگانی که در فراسوی آب‌ها، نیازمند حمایت هستند، و از طرف دیگر به این دلیل که بار زیادی را بر دوش سازمان‌های بهداشتی قرار می‌دهند، ورودشان به کانادا قابل قبول نباشد. تاثیرات مالی این تصمیم نیز بار زیادی را برای استان‌ها به همراه نخواهد داشت.

انجمن معلولین کانادا، بر این باور است که قوانین مهاجرتی چه در عمل و چه در گفتار همچنان بر علیه افراد معلول تبعیضاتی را قایل می‌شوند که با منشور سازمان ملل همسو نیست. همچنین معتقد است که قوانین مهاجرتی نگاه کلیشه‌ای مردم نسبت به معلولان را قوت بخشیده و آن‌ها را افرادی نالایق و سربار جامعه معرفی می‌کند و قوانین فعلی مهاجرت، معلولین کانادایی را افرادی بی‌ارزش جلوه داده که در راه اعتلا و ارتقای جامعه قدم بر نمی‌دارند.