بنا به دلایل مختلف، مردم سراسر دنیا کودکی را به فرزندخواندگی می‌پذیرند. اما فرآیندها و مقررات خاصی در قانون وجود دارد. بر اساس قانون آنتاریو، برای این که فرزندخوانده‌ای داشته باشید، باید در آنتاریو زندگی کنید و سن‌تان دست کم ۱۸ سال باشد. لزومی ندارد که حتماً ازدواج کرده باشید اما شریک زندگیتان باید با تصمیم فرزندخواندگی شما موافقت کند. تنها راهی که دو نفر می‌توانند فرزندخوانده‌ای داشته باشند این است که یا ازدواج کرده باشند و یا این که طبق قانونی که توسط دولت شناخته شده است، با یکدیگر زندگی مشترک داشته باشند. به علاوه، در کانادا زوج‌های هم‌جنس‌گرا نیز می‌توانند به طور قانونی کودکی را به فرزندخواندگی بگیرند. هر کودک زیر ۱۸ سالی می‌تواند به فرزندخواندگی درآید؛ البته تا زمانی که دادگاه معتقد باشد متقاضیان بهترین منافع کودک را برآورده می‌سازند.
اجازه این که فرزندتان به فرزندخواندگی شخص دیگری درآید
اگر والدین اصلی تصمیم بگیرند فرزندشان به فرزندخوادگی شخص دیگری درآید، ابتدا باید طی مدت ۳۰ روز از زایمان، تولد فرزندشان را به ثبت برسانند. با این کار اطمینان حاصل می‌شود که کودک دارای هویت و پاسپورت و مدارک معتبر است. دست کم کودک باید ۷ روزه باشد تا به والدین اصلی اجازه بدهند درخواست اعطای فرزندخواندگی کودکشان را بدهند. در ضمن والدین اصلی ۲۱ روز فرصت دارند که از تصمیم‌شان در مورد اعطای فرزندخواندگی کودکشان منصرف شوند. طی مدت ۲۱ روز، کودک می‌تواند به والدین اصلی‌اش بازگردانیده شود اما پس از اتمام این دوره، آن‌ها به طور معمول اجازه ندارند تصمیم‌شان را در این مورد تغییر دهند.
در مواردی که والدین اصلی کودک ناپدید می‌شوند، اگر مشخص نشود که آیا کودک رها شده یا مورد آزار قرار گرفته، حکم دادگاه این است که در فرآیند فرزندخواندگیِ چنین کودکی نیاز به رضایت‌نامه کتبی والدین اصلی نمی‌باشد.
نحوه فرزندخواندگی در آنتاریو
برای این که شخص یا خانواده‌ای بتواند در آنتاریو فرزندی را به فرزندخواندگی خود درآورد، دو راه وجود دارد. نخستین راه از طریق فرزندخواندگی عمومی است که توسط جامعه کمک به کودکان انجام می‌گیرد. راه دوم از طریق یک آژانس خصوصی است که دارای مجوز دولتی است.
فرزندخواندگی بین‌المللی
برای فرزندخواندگیِ کودکی که خارج از کاناداست، دو فرآیند وجود دارند که باید دنبال شوند. نخست، فرآیند فرزندخوانگی و بعد هم فرآیند مهاجرت. این وظیفه شماست که درخواست مهاجرت/تابعیت را برای کودکی که می‌خواهید از خارجِ کشور به فرزندخواندگی درآورید، ارسال نمایید.
فرزندخواندگی کودکی که در کشور دیگری است، زمان‌بر است. بر اساس کشوری که کودک در آن است، ممکن است ۲ سال یا بیش‌تر طول بکشد.
علاوه بر این، تمام کودکانی که خارج از کانادا به فرزندخواندگی در می‌آیند باید قبل از دریافت ویزای اقامت دایم، تحت معاینه پزشکی قرار بگیرند. این نوع فرزندخواندگی بسیار پیچیده است و بستگی زیادی به قوانین کشوری دارد که می‌خواهید کودک را از آن‌جا به فرزندخواندگی درآورید. از این رو، انجام تحقیقات قبلی بسیار مهم است تا مطمئن شوید رهنمودهای لازم را دنبال می‌کنید.
سیستم نگهداری موقت Foster Care System
سیستم نگهداری موقت این گونه است که کودکان بی‌سرپرست یا کودکانی که در خانواده‌شان مورد آزار قرار گرفته‌اند، به طور موقت در خانواده‌ای جای می‌گیرند تا در نهایت خانهای دایم برای‌شان پیدا شود. پدر و مادرهایی که به طور موقت از کودکان نگهداری می‌کنند از سوی دولت تأمین می‌شوند تا بتوانند از عهده مخارج کودکی که به طور موقت با آن‌ها زندگی می‌کند، برآیند.
رفتار این والدین به طور مرتب تحت نظارت قرار دارد و سابقه‌شان مدام تحت بررسی است تا اطمینان حاصل شود کودکانی که به طور موقت نزد آن‌ها هستند به دست افراد خوبی سپرده شده‌اند. اما گاهی پیش می‌آید که بررسی سابقه این افراد با عجله انجام می‌شود یا مورد دقت قرار نمی‌گیرد و متأسفانه این کودکان که آسیب‌پذیر هستند، تحت حمایت افرادی ناصالح قرار می‌گیرند.
موارد زیادی از آزار، مسامحه(غفلت) و ضربه‌ی روحی وجود دارد. بر اساس مطالعه‌ای که اخیراً انجام شده است، ۲۳۳ مورد از خشونت جنسی علیه چنین کودکانی مابین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۶ گزارش شده است. البته احتمالاً این تعداد بسیار بیش‌تر از این‌هاست زیرا بسیاری از موارد گزارش نمی‌شوند. این آمار و ارقام به شدت ناراحت‌کننده است زیرا چنین کودکانی خودشان در ناراحتی روحی به سر می‌برند و وظیفه‌ی دولت است تا محیطی ایمن برای‌شان فراهم کند. طبق اخبار CBC از هر ۵ کودکی که مورد آزار قرار می‌گیرند، یک کودک در همان سال دست به خودکشی می‌زند.
اما مشکل این است که به محض قرار گرفتن کودکی در یکی از این خانوادههای موقت، والدین به طور مستقل از کودک مراقبت می‌کنند و گاه به گاه مددکاری اجتماعی، برای سرکشی به آن‌جا می‌رود. گاهی اوقات این کودکان توسط والدین موقت‌شان تهدید می‌شوند تا آزار و اذیت‌ها را به مددکار گزارش ندهند. مفهومش این است که حتی با وجود سرکشی مداوم، ممکن است مددکار اجتماعی از آزار و سوء‌استفاده‌ها مطلع نشود.
دولت در تلاشی جهت کاهش این آزارها، روش‌هایی را به اجرا درمی‌آورد تا سیستم مراقبتی تقویت شود؛ از جمله استانداردهای تجدیدنظر شده برای مددکارانی که والدین موقت را تحت نظارت دارند. اما طبق حکم اخیر یکی از دادگاه‌های عالی، مسئولان رفاهی کودکان به طور خود به خود مسئولیت آزارهای جنسی را که توسط والدین موقت انجام می‌گیرد، به عهده ندارند. این حکم بیان می‌کند که از مأموران دولتی نمی‌توان انتظار داشت از هر آن‌چه در این خانه‌های موقت رخ می‌دهد، باخبر باشند. هنگامی که کودکی در خانواده‌ای موقت قرار می‌گیرد، دولت نمی‌تواند هر اتفاقی را تحت نظارت داشته باشد. از این رو، والدین موقت به طور مستقل عمل می‌کنند مگر آزار و اذیتی گزارش داده شود.
اجرای این حکم برای کسانی دشوار بود که از دولت برای آزارهای جنسی‌ا‌ی که در خانه‌های موقت دیده بودند، شکایت کرده بودند. قاضی اظهار کرد که شاکیان قادر به اثبات این واقعیت نیستند که دولت در قرار دادن آن کودکان بی‌سرپرست در خانهای موقت سهل‌انگاری کرده است. دولت می‌تواند تمام احتیاطات لازم را در مورد خانوادههای موقت به عمل آورد، اما آن‌ها هرگز نمی‌توانند امنیت کودکان را حتی اگر سابقه والدین موقت کاملاً پاک باشد، تضمین کنند.
واضح است که سیستم نگهداری موقت در کانادا نمی‌تواند امنیت کاملِ کودکانِ بی‌سرپرست و آسیب‌پذیر را تضمین کند. دولت باید اقدامات جدیدی را برای نظارت بر والدین موقت و رفتاری که با کودکان دارند، انجام دهد. از سوی دیگر، خانوادههای موقت مسئول‌اند تا تجربه داشتن یک خانواده را در اختیار کودکان قرار دهند و ابزار لازمی را در اختیارشان قرار دهند که آنان را به افرادی مطمئن و مسئول در جامعه تبدیل می‌کند. همکاری دولت و والدین موقت به عنوان یک تیم بسیار مهم است زیرا این گونه می‌توانند زندگی‌ای را در اختیار این کودکان بی‌سرپرست قرار دهند که سزاوار هر کودکی است. بیش‌تر این کودکان به واسطه آزارهای روحی که در خانوادههای قبلی‌شان با آن روبرو شده‌اند، بسیار آسیب‌پذیرند و هر اتفاق کوچکی در زندگی‌شان می‌تواند بسیار تأثیرگذار باشد.
Join the Conversation