آموزش ابتدایی و متوسطه – دانش‌آموزان استثنایی
مدارس ابتدایی و متوسطه دولتی بر اساس قانون آموزش و پرورش اداره می‌شوند. تحت این قانون، وزارت آموزش و پرورش مسئول است تا اطمینان حاصل کند تمام کودکان استثنایی آنتاریو دارای برنامه‌ها و خدمات آموزشی ویژهای هستند که بدون پرداخت هزینه‌ای در اختیارشان قرار می‌گیرد. در این قانون، دانش‌آموز استثنایی فردی تعریف می‌شود که توانایی‌های رفتاری، ارتباطی، فکری یا جسمی‌اش به گونه‌ای است که نیاز به برنامه‌ی آموزشی ویژهای دارد.
طبق آیین‌نامه ۳۰۶ این قانون، مدیران و مسئولان مدارس موظفند برنامه‌ها و خدمات ویژهای را در اختیار دانش‌آموزان استثنایی قرار دهند. بخشی از وظیفه‌ی هر یک از مدیران مدارس این است که باید برنامه آموزشی ویژهای را آماده کنند و آن را سالیانه مورد بررسی قرار دهند. در ضمن مدیران مدارس موظفند کمیته‌های شناسایی، تعیین سطح و بازرسی و نیز هیئت‌های درخواست آموزشی ویژهای را تشکیل دهند.
بر اساس قانون معلولیت آنتاریو، وزارت آموزش و پرورش ملزم است همانند مدیران مدارس برنامه‌هایی را که در ارتباط با شناسایی، حذف و پیشگیری از موانعی است که بر سر راه افراد ناتوان و معلول قرار دارند، آماده و به روز کند.
برای این که افراد ناتوان و دارای معلولیت بتوانند از شرایط آموزشی یکسانی برخوردار شوند، باید به فرصت‌های آموزشی برابری دسترسی داشته باشند. برای نیل به چنین هدفی باید تمام موانعی که منجر می‌شوند فرد معلول نتواند به خدمات آموزشی دست یابد، شناسایی و از میان برداشته شوند. سیاست کمیسیون معلولان این است که وظیفه مسئولان آموزش را تشریح کند تا برنامه‌ها و سیاست‌هایی مناسب حال افراد ناتوان داشته باشند. این کمیسیون در روند کمک به دانش‌آموزان معلول نقش مهمی ایفا می‌کند.
در طی رایزنی‌ها، کمیسیون متوجه شد که دانش‌آموزان ناتوان همچنان در خدمات آموزشی خود دارای موانع فیزیکی هستند. در ائتلاف کودکان Coalition’ KIDS بیان شده: ” به دلیل فقدان تسهیلات فیزیکی، ممکن است دانش‌آموزان نتوانند در مدرسه‌ی محل‌شان حضور یابند. بسیاری از مدارس چند طبقه هستند و نصب آسانسور ممکن است غیر عملی یا بسیار پرهزینه باشد. ممکن است قسمت‌هایی از مدرسه به دلیل فقدان رمپ‌ها (سطوح شیب‌دار)، درهای سنگین، ارتفاع یا ویژگی‌های زمین بازی، قابل استفاده‌ی چنین افرادی نباشد. بسیاری از مدارس فاقد توالت‌هایی مناسب حال دانش‌آموزان معلول هستند (توالت‌هایی با درهای پهن‌تر، کاسه‌های بلندتر، دستگیره، میز تعویض، بالابر و غیره).”
فدراسیون آموزگاران مقطع ابتدایی آنتاریو نیز نگرانی‌هایی مشابه موارد مذکور را مطرح کرده است: “رمپ‌ها، آسانسورها، توالت‌ها، آزمایشگاه و ارتفاع پیشخوان‌های آن باید به گونه‌ای طراحی شوند که مناسب حال دانش‌آموزان معلول نیز باشند. این مسائل باید به طور جدی مورد توجه قرار گیرند. برای ایجاد یکپارچگی و مشارکت کامل، بسیاری از ساختمان‌های مدارس باید تغییر کنند. برای این کار ممکن است کلاس‌ها جا به جا شوند، آسانسور و یا رمپی نصب شود. در حال حاضر، روش‌هایی وجود ندارند که بتوان با آن‌ها این تغییرات را انجام داد. اغلب اوقات دانش‌آموزان مجبور می‌شوند به جای حضور در مدرسه‌ی محل خودشان، به محل دیگری که دارای این تسهیلات است نقل مکان کنند.”
همان‌طور که قبلاً ذکر شد، بر اساس قانون آموزش و پرورش، وزارت آموزش و پرورش مسئول است تا مطمئن شود تمام برنامه‌ها و خدمات آموزشیِ ویژه و مناسب، در اختیار تمام دانش‌آموزان استثنایی آنتاریو قرار می‌گیرد. هنگامی که قرار است دانش‌آموزی استثنایی به مدرسه‌ای برود، مدیر مدرسه باید به برنامه‌ی آموزش فردی (IEP) او توجه کند و آن را به کار گیرد. IEP برنامه‌ای است شامل: انتظارات آموزشی ویژهای که از دانش‌آموز خواسته می‌شود، طرحی کلی از برنامه‌ها و خدمات آموزشی خاصی که به دانش‌آموز ارایه می‌شود و شرحی از روش‌هایی که طبق آن پیشرفت دانش‌آموز مورد بررسی قرار می‌گیرد. برای اجرای IEP، مدیر مدرسه باید با والدین دانش‌آموز و نیز با خود دانش‌آموز (اگر سنش ۱۶ سال یا بیش‌تر باشد)، صحبت و مشورت کند. اگر IEP به درستی مورد استفاده قرار گیرد، طرحی است که دانش‌آموز می‌تواند بر اساس آن خود را با مدرسه تطبیق دهد.
از آن جایی که در حال حاضر همچنان موانع بسیاری وجود دارند، مسئولان آموزشی باید برای دانش‌آموزان ناتوان تغییرات را به نقطه برسانند که مشکلات ناخوشایند برداشته شوند و آن‌ها هم بتوانند از امکانات برابری استفاده کنند. اگر پس از انجام تغییرات لازم، دانش‌آموز ناتوان همچنان نتواند به طور کامل از امکانات استفاده کند، مسئولان آموزشی باید هر گونه نیاز باقی مانده را تا جایی تأمین کنند که مشکل ناخوشایندی بر سر راه آن‌ها قرار نداشته باشد.
Join the Conversation