تفاوت در رفتار، بیماری نیست

اوتیسم به چه معناست؟
اوتیسم شامل گستره وسیعی از اختلالات مربوط به مهارت‌های اجتماعی، رفتارهای تکراری و برقراری ارتباط کلامی و غیر کلامی می‌باشد. طبق گفته مراکز کنترل بیماری، از هر 68 فرزند در ایالالت متحده، یک فرد مبتلا به این اختلال رشدی می‌باشد. از آنجاییکه اوتیسم یک اختلال طیفی می‌باشد، در افراد مختلف، متفاوت بوده و در همه به یک نوع بروز نمی‌کند. بنابراین هر فرد مبتلا به اوتیسم، دارای نقاط قوت و چالش‌های مجزا و مخصوص به خود می‌باشد. بعضی از آنها برای انجام فعالیت‌های روزانه خود ممکن است به کمک زیادی نیاز داشته باشند در حالیکه دیگر افراد مبتلا به اوتیسم، ممکن است به کمک کمتری احتیاج داشته و یا برای داشتن یک زندگی راحت، اصلا به هیچ کمکی نیاز نداشته باشند.

علائم اوتیسم تا سن 2 یا 3 سالگی بروز کرده و تا پایان عمر باقی می‌ماند؛ حتی ممکن است برخی از این علائم طی گذشت زمان پیشرفت کنند. اوتیسم منحصر به نژاد و یا گروه قومی و قبیله ای خاصی نیست ولی ثابت شده که بروز این اختلال در پسرها پنج برابر دخترها می‌باشد.

انواع مختلف اختلال طیفی اوتیسم (ASD)
سه نوع مختلف از این اختلال وجود دارد:
• اختلال اوتیستیک: افراد مبتلا به این اختلال معمولا دارای تاخیر زبانی شدید بوده و در برقراری ارتباط و روابط اجتماعی با چالش مواجه می‌شوند. همچنین این افراد ممکن است دارای رفتارها و علایق غیرمعمول باشند.
• سندرم آسپرگر: افراد مبتلا به این سندرم علائم خفیف‌تری از اختلال اوتیستیک را تجربه می‌کنند. آنها ممکن است دارای چالش‌های اجتماعی بوده و رفتارها و علایق نامتعارف داشته باشند. با این حال، معمولا دچار مشکلات زبانی و ناتوانایی ذهنی نیستند.
• اختلالات رشدی فراگیر: این اختلال نسبت به سندرم آسپرگر و اختلال اوتیستیک، خفیف تر می‌باشد. علائم آن ممکن است فقط باعث چالش‌هایی در برقراری ارتباط و روابط اجتماعی گردد.

دلایل ASD
عوامل زایدی ممکن است موجب پیدایش ASD در کودکان گردد که شامل عوامل بیولوژیکی، فاکتورهای ژنتیکی و همچنین فاکتورهای زیست محیطی می‌باشد. بسیاری از دانشمندان تایید کرده‌اند که ژن‌ها از جمله عواملی هستند که احتمال بروز ASD در کودکان را افزایش می‌دهند. در کودکانی که خواهر، برادر و یا والدین مبتلا به ASD دارند، احتمال بروز این اختلال بالاتر می‌باشد.

از آن گذشته، مصرف بعضی داروها در دوران بارداری، احتمال ابتلا به ASD را افزایش می‌دهد. به عنوان مثال، داروهایی از قبیل thalidomide و valproc acid که برای درمان سرطان و صرع تجویز می‌گردند. دوران حیاتی شکل‌گیری این اختلال قبل از زمان تولد می‌باشد.

چالش‌هایی که مبتلایان به ASD روزانه با آنها مواجه هستند
همه افراد ممکن است دچار اضطراب شوند ولی دانشمندانی که در زمینه ASD مطالعه می‌کنند، بر این باورند که افراد مبتلا به اوتیسم نسبت به دیگران اضطراب بیشتری را تجربه کرده و بیان مشکلاتی که در این زمینه دارند، برای آنها سخت تر است. همچنین آنها از ایجاد تغییر دچار استرس می‌شوند. بیشتر افراد مبتلا به اوتیسم، محیط‌های آشنا و فعالیت‌های قابل پیش بینی را ترجیح می‌دهند. از آن گذشته، بیشتر کودکان و افراد بالغ دارای ASD باید نحوه برخورد در محیط‌های اجتماعی را یاد بگیرند و در این زمینه احتیاج به کمک دارند. مهارت‌های اجتماعی، قوانین و آداب و رسومی هستند که تعامل ما با انسان‌های دیگر بر اساس آنها انجام می‌گیرد. به طور کلی، انسانها مهارت‌های اجتماعی را از طریق تعاملات روزانه فرا می‌گیرند ولی برای افراد مبتلا به ASD یادگیری این مهارت‌ها می‌تواند سخت تر باشد.

توانایی‌های اوتیستیک ویژه
نکته جالبی که باید به آن توجه کرد این است که برخی از افراد دارای اوتیسم بدلیل شرایطی که دارند، از توانایی‌های ویژه‌ای برخوردار می‌باشند. این توانایی‌ها نه تنها ویژه بلکه خارق العاده بوده و در بیشتر انسان‌های دیگر نمی‌تواند وجود داشته باشند. فقط در 10 درصد از مبتلایان به ASD این استعدادهای خارق العاده دیده می‌شود. بعضی از آنها می‌توانند بیاد آورند که در یک روز خاص از یک سال خاص دقیقا چه اتفاقی افتاده و یا آب و هوای آن روز چطور بوده ولی جالب است که بدانید همین افراد قادر به انجام محاسبات ساده نیستند. این افراد علائم اوتیسم را همراه با استعدادهای ویژه خود دارند.

دسترسی به آموزش برای افراد مبتلا به ASD
احتمال اینکه دانش آموزان مبتلا به ASD نسبت به دیگر دانش آموزان زمان کمتری را در مدرسه بگذرانند کمتر است. ممکن است روال آنها این باشد که زودتر از دیگران مدرسه را ترک کرده و به خانه روند زیرا کمک‌های آموزشی کافی برای آنها وجود ندارد. ممکن است بعضی روزها که معلم دیگری به جای معلم خودشان سر کلاس است و یا می‌خواهند به گردش علمی بروند، از دانش آموزان مبتلا به ASD خواسته شود در خانه بمانند و به مدرسه نروند.

اختلال طیف اوتیسم یک اختلال برقراری ارتباط نیز می‌باشد. تقریبا یک سوم افراد مبتلا به ASD هیچگاه حرف زدن را یاد نمی‌گیرند. با این حال، وزارت آموزش به نیازهای ارتباطی این دانش آموزان نمی‌پردازد. فرآهم کردن برنامه‌های ارتباطی ویژه در مدارس اجباری نیست و بدون این ابزارهای ارتباطی، دانش آموزان مبتلا به ASD نمی‌توانند به اندازه دیگر دانش آموزان به سیستم آموزشی دسترسی یابند. همچنین بدلیل استرس ناشی از کمبود مهارت‌های اجتماعی، تعداد زیادی از این دانش‌آموزان ترک تحصیل می‌کنند. وقتی این دانش‌آموزان مدرسه را به پایان نمی‌رسانند و مهارت‌های لازم را کسب نمی‌کنند، احتمال اینکه در جامعه به عنوان یک فرد بالغ دچار مشکل شوند، زیاد است. مسئله اینجاست که سیستم آموزشی کارهای لازم برای نگهداشتن این دانش آموزان در مدرسه را انجام نمی‌دهد.

اثبات شده که نحوه فکر کردن و یادگیری مبتلایان به ASD متفاوت با دیگران است. بمنظور دسترسی یکسان به آموزش، باید مواد آموزشی ویژه ی این دانش آموزان، در اختیارشان قرار گیرد.

ASD و سیستم قضایی
اگر افراد مبتلا به اوتیسم مرتکب جرمی شوند، نحوه ورود آنها به سیستم قضایی و برقراری ارتباط با آنها باید متناسب با شرایط این افراد تغییر یابد. آنها باید اطمینان حاصل کنند که فرد متهم با سیستم قضایی و مراحل انجام کار آشنایی دارد. تشخیص ASD در افراد نیز باید مورد توجه قرار گیرد و این مطلب باید برای پلیس و کارمندان سیستم حقوقی توضیح داده شود.
تشخیص ASD به این معناست که فرد مورد نظر دارای ناتوانایی رشدی می‌باشد زیرا معیارهای ناتوانایی رشدی در او وجود دارد. در این حالت، صلاحیت فرد برای حضور در جلسه محاکمه زیر سوال می‌رود. منظور از صلاحیت فرد، وضعیت ذهنی او در زمان پیگیری‌های قانونی می‌باشد. در صورتی شخصی صلاحیت حضور در جلسه محاکمه را ندارد که بدلیل اختلال سلامت ذهنی، قادر به درک اتهام وارده و پیامدهای آن نباشد. همچنین اگر شخصی قادر به برقراری ارتباط با وکیل نباشد، از این صلاحیت برخوردار نخواهد بود.

از آن گذشته، اگر شخصی بدلیل اختلال ذهنی، قادر به درک عمل مجرمانه‌ای که مرتکب شده و نادرست بودن آن نباشد، از نظر قضایی مسئول اعمال مجرمانه خود درنظر گرفته نمی‌شود. دادگاه باید قبل از آزاد کردن این افراد، خطری که ممکن است آنها برای امنیت افراد جامعه داشته باشند را ارزیابی کند. اگر دادگاه معتقد باشد که فرد متهم خطری جدی برای امنیت جامعه محسوب می‌شود، نگهداری از او به بیمارستان مشخص شده توسط دادگاه سپرده می‌شود.

با توجه به آنچه گفته شد، جامعه باید همچنان سعی کند تا اختلال اوتیسم و اثرات آن را درک نماید. ما باید بطور جمعی محیطی را فرآهم آوریم که افراد مبتلا به ASD فرصتی برابر با دیگر افراد جامعه برای داشتن یک زندگی سالم و راحت داشته باشند.