در سال ۲۰۱۲ کشتی تفریحی کاستا کنکوردیا تبدیل به بدنام ترین فاجعه کشتیرانی پس از حادثه کشتی تایتانیک شد. کاستا کنکوردیا با هزینه ای معادل ۵۷۰ میلیون دلار در سال ۲۰۰۶ ساخته شد و بهترین کشتی در نوع خود بود. این کشتی تفریحی، دو طبقه اسپا، چهار استخر، پنج رستوران وسیع و سیزده بار داشت و بسیاری امکانات مدرن در آن تعبیه شده بود که باعث شده بود کاستا کنکوردیا در میان سایر کشتی‌های تفریحی، بسیار معروف گردد. این کشتی ۱۵۰۲ اتاق برای مسافرین و کارکنان کشتی داشت و قادر بود ۴ هزار و ۸۹۰ نفر را با خود جابه‌جا بکند.
از زمان به آب اندازی آن در سال ۲۰۰۶، کاستا کنکوردیا صدها و هزاران نفر را در دریای مدیترانه جابجا کرده بود تا اینکه در یکی از شب‌های ژانویه سال ۲۰۱۲ همه چیز تغییر کرد. این کشتی سفر خود را در یازدهم ژانویه از بندر کگلوری آغاز کردو در روز جمعه سیزدهم ژانویه این کشتی در مسیر ساوانا حرکت می‌کرد. آن شب کاپیتان دستور داده بود تا کشتی از نزدیکی جزیره گیگلیو عبور کند تا بنابر آنچه در عرف کشتیرانی مرسوم است به آن جزیره سلامی بکند. با اینکار مسافران می‌توانستند منظره بیادماندنی و بسیار نزدیک از این جزیره را در زمان سفر دریایی خود ببینند. این حرکت در کشتیرانی موضوع تازه‌ای نیست و بارها و بارها حتی توسط کاستا کنکوردیا انجام شده بود.
در زمانی که افسران عرشه، کشتی را به نزدیکی جزیره هدایت می‌کردند، کاپیتان کشتی آقای اسکتینو در حال صرف شام با مهمان ویژه خود بود. پیش از ترک اتاق کنترل، کاپیتان به افسران ارشد دستور داده بود تا حدود ۱۵۰۰پا به جزیره نزدیک شوند، زیرا این فاصله امنی برای کشتی محسوب می‌شد. اما به جهت عدم دسترسی مناسب و عدم حضور کاپیتان، کشتی حدود ششصد و پنجاه و نه پا از آنچه که قرار گذاشته شده بود، به جزیره نزدیک تر شد. زمانی که کاپیتان به همراه مهمان خود به اتاق کنترل رسید، بلافاصله دستور داد تا کشتی را ۲۰ درجه به سمت راست چرخانده تا از به گل نشستن کشتی جلوگیری کند. اما این اقدام بسیار دیر انجام شد و چند ثانیه بعد کشتی با سنگ‌های زیر آب برخورد کرد و سوراخی به طول ۶۰ متر در بدنه کشتی ایجاد و باعث شد بسیاری از منبع‌های زیر کشتی شکسته شوند. به فاصله کمی، کشتی از حرکت افتاد و برق کشتی قطع شد و مسافران به وحشت افتادند. خدمه کشتی اطلاعیه‌ای را برای مسافران از طریق بلندگوهای کشتی خواندند که همه چیز تحت کنترل است و نباید نگران باشند؛ در حالی که فاجعه اصلی در حال رخ دادن بود. کاپیتان کشتی تصمیم گرفت تا کشتی در ساحل کم عمق آرام گیرد تا مسافران بتوانند به سرعت تخلیه شوند، اما شرایط اینگونه پیش نرفت و وضعیت بدتر شد. آب به سرعت تمام کشتی را فرا گرفت همچنین هیچ یکی از خدمه کشتی درخواست کمک از ساحل نکردند. نهایتاً مسافران متوجه عمق فاجعه شده و تصمیم گرفتند خودشان را با قایق‌های نجات، از کشتی دور کنند، بالاخره پس از مدتی آژیرهای خطر برای ترک کشتی به صدا درآمد.
۴۲۲۹ مسافر و خدمه در کشتی حضور داشتند. در زمانی که کشتی در حال خم شدن به پهلو بود و وحشت مسافران افزایش می‌یافت، مسافران و خدمه یکدیگر را زیر دست و پا می‌گذاشتند تا به قایق‌های نجات رسیده و فرار کنند. تا ساعت ۱۱ شب، کشتی حدود ۲۵ درجه به پهلو خم شده بود و با گذشت زمان وضعیت بدتر می‌شد. قایق‌های نجات در آن سمت کشتی که خم شده بود، به زیر آب رفته بودند و قابل استفاده نبودند. خدمه و کاپیتان کشتی وظایف خود را رها کرده بودند و مسافران آویزان نرده‌های کشتی شده بودند تا خود را برای سوار شدن به قایق‌های نجات، به سمت دیگر کشتی برسانند. این تنها راه نجات مسافران بود.
زمانی که گارد ساحلی با کاپیتان اسکتینو تماس گرفت از او خواست تا در کشتی مانده و اوضاع را کنترل کند، اما کاپیتان در آن زمان به ساحل رسیده بود و از بازگشت به کشتی خودداری کرد. گارد ساحلی به کاپیتان دستور داد تا به کشتی برگشته و اوضاع را گزارش کند، اما کاپیتان همچنان از بازگشت به کشتی خودداری نمود. در مکالمه ضبط شده، کاپیتان به گارد ساحلی می‌گوید «آیا شما متوجه نیستید که هوا تاریک است و در اینجا هیچ چیز دیده نمی‌شود؟». کشتی در نیمه‌های شب بالاخره کاملاً به پهلو برگشته و بر روی صخره‌های ساحلی با ۸۰ درجه شیب آرام گرفت؛ در حالی که یک بخش از کشتی کاملاً در زیر آب قرار گرفته بود.
صبح روز بعد تیم نجات اکثر مسافران را از مرگ نجات داده بودند، اما با توجه به شدت حادثه، ۳۲ نفر کشته شدند که ۲۷ نفر از آنان مسافر و پنج نفر خدمه بود. بیشتر اجساد از قسمتی از کشتی که در زیر آب قرار گرفته بود بیرون آورده شد. کشته‌شدگان شامل افرادی بود که درون بخش زیر آب رفته کشتی، به دام افتاده و امکان خروج و فرار نداشتند.
با احتساب خسارات و زیان‌های وارده و هزینه‌های عملیاتی انجام شده برای نجات، کل هزینه خسارت کشتی کنکوردیا به دو میلیارد دلار رسید. در پی این فاجعه تحقیقات برای پیدا کردن مسببین حادثه و تعیین مسئولیت افراد آغاز و شش نفر دستگیر و محاکمه شدند. اکثر خدمه هدایت کننده کشتی به زندان‌های زیر ۲ سال محکوم شدند، اما اسکتینو، کاپیتان اصلی کشتی، داستان متفاوتی داشت.
در جلسه دادگاه، اسکتینو ادعا کرد که در زمان انجام مراحل نجات، پای او لیز خورده و به صورت اتفاقی به درون یکی از قایق‌های نجات افتاده است. اما بررسی فیلم دوربین‌های کشتی نشان می‌داد که او بسیار آرام در صف مسافران برای سوار شدن به قایق نجات ایستاده و جلیقه نجات را برای سوار شدن به قایق به تن کرده است. اما او در دادگاه نپذیرفت که شخصی که در فیلم دیده می‌شود خود او می باشد. همچنین در زمان محاکمه مشخص شد که زنی که در کنار فردی که در فیلم دیده می‌شود ایستاده، همان زنی است که او بدون بلیط و بدون ثبت مشخصات به همراه خود به کشتی آورده بود و در بخش دیگری از فیلم نیز درست پیش از وقوع حادثه در کنار او مشغول نوشیدن مشروب می‌باشد. ادعای کاپیتان این بود که او نباید مسئول مرگ افراد شناخته شود. دلیل این ادعای عجیب آن بود که کاپیتان اسکتینو مدعی بود که علت مرگ سرنشینان کشتی، مستقیماً به جهت وقوع حادثه برخورد اولیه نبوده و غرق شدن کشتی باعث مرگ آنان شده است. او همچنین مدعی شد که تصمیم او برای نزدیک شدن کشتی به ساحل، موجب نجات جان عده بسیار زیادی از مسافران گردیده و اگر این تصمیم را پیش از وقوع حادثه نگرفته بود جان عده بسیار زیادی در این حادثه از بین می‌رفت. در پایان محاکمه، دفاعیات و ادعاهای کاپیتان، قانع‌کننده شناخته نشد و او به اتهام قتل غیرعمد ناشی از غرق شدن کشتی و رها کردن مسافران به شانزده سال زندان محکوم گردید. او در حال حاضر در حال گذراندن محکومیت خود می‌باشد.
بر اثر این حادثه به شرکت کارنیوال، که مالک کشتی کاستا کونکوردیا بود خسارت‌های مالی هنگفتی وارد گردید. این شرکت در گزارش مالیاتی خود، میزان خسارات وارد به شرکت را ۴۰۰ میلیون دلار اعلام کرد. شرکت کارنیوال همچنین مجبور به پرداخت ۱۳ هزار دلار به هر یک از مسافران و بازماندگان کشتی به عنوان خسارت گردید.
Join the Conversation