قدم زدن در سحر آمیز ترین فصل تورنتو

مکان‌هایی که می‌توان بهترین رنگ‌های پاییزی را در نزدیک تورنتو مشاهده کرد
ممکن است با فرا رسیدن پاییز از کوتاهی روزها و سرمای قابل ملاحظه‌ی هوا شکایت کنیم، اما آن چه از آن نمی‌توانیم واهمه داشته باشیم، تغییرات زیبایی است که پاییز در پارک‌ها و جنگل‌های‌مان به ارمغان می‌آورد. البته، با وجود این که شمار درختان تورنتو به گونه‌ای شایان توجه فراوان است، اما باید به خودتان مرخصی بدهید و برای مشاهده‌ی پر رنگ‌ترین شاخ و برگ‌ها، راهی شوید. به همین دلیل بار و بنه‌ی پیک نیک‌تان را جمع کنید (یا فقط کفش‌های پیاده‌روی محکمی بپوشید) و به این مکان‌های خارج از شهر بروید تا نظاره‌گر زیباترین رنگ‌های پاییزی در نزدیکی تورنتو باشید.

آبشار نیاگارا
آبشار نیاگارا یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های توپوگرافی جنوب آنتاریو است که از ایالت نیویورک به منطقه‌ی نیاگارا سرازیر می‌شود و تا جورجین بی ادامه دارد (درحقیقت، آبشار معروف نیاگارا جایی است که رودخانه‌ی نیاگارا از صخره‌های آبشاری سرازیر می‌شود). دستیابی به این منطقه از طریق تورنتو بسیار آسان است و مسیرش از بزرگراه ۴۰۱ غرب میلتون می‌باشد. در بزرگراه به وضوح می‌توانید مشاهده کنید که چرا شکل‌گیری زمین‌شناسی این ناحیه با دامنه‌های درختی و صخره‌های سنگ آهک، موجب شده یونسکو آن را منطقه‌ای تحت حفاظت بیوسفر جهانی تعیین کند؛ فضایی با مناظر خارق‌العاده و مناطق حفاظت‌شده‌ای برای کاوش و سیاحت. قله‌ی راتل‌اسنیک مناظر زیبایی را به تصویر می‌کشد و دو کوه بزرگ را برای صخره‌نوردی به نمایش می‌گذارد. درست خارج از این تصویر زیبا و خارق‌العاده‌ی اجتماع کمپبلویل، یک جفت منطقه‌ی حفاظت شده به چشم می‌خورد: مانتسبرگ (که پناهگاهی پاکیزه را به پرندگان عرضه می‌کند) و دریاچه‌ی کرافورد (که با پیاده‌رویی چوبی احاطه شده است). در ضمن می‌توانید در قسمت جنوبی‌تر هامیلتون، در منطقه‌ی حفاظت شده‌ی دریاچه‌ی کریستی که ۱۰ کیلومتر از مسیرهای جنگلی را در بردارد، از دیدن مناظر لذت ببرید. در ضمن می‌توانید قایقی اجاره کنید و از روی آب به دیدن مناظر طبیعی اطراف بپردازید.

روژ پارک(Rouge Park)
روژ پارک در مسافتی بیش از ۴۰ کیلومتر مربع، مابین دریاچه‌ی آنتاریو در جنوب و سلسله کوه‌های اوک‌ریجز مورین در شمال، ویژگی‌های اکوسیستم بی‌شماری را به تصویر می‌کشد؛ رودخانه‌ها، مراتع و جنگل‌های آن نمایانگر وسیع‌ترین محیط طبیعی‌ است که در محیط شهری کانادا وجود دارد. بیش‌تر مسیرهای پیاده‌روی‌اش به راحتی قابل دسترسی است. درختان (به ویژه درختان افرای سیاه و سفید و بلوط که بسیار فراوانند) قد برافراشته‌اند و مناظر زیبایی را بر روی شمال بزرگراه ۴۰۱ در اسکاربرو، به وجود آورده‌اند. برای گرفتن عکس و تصویری گسترده و بزرگ، به دنبال تماشاگاه طبیعی گلن‌ایگلزویستا باشید که چشم‌اندازی از رودخانه‌ی روژ، لیتل‌روژکریک و تپه‌های پوشیده از درخت را به نمایش می‌گذارد. توجه داشته باشید که باغ‌وحش تورنتو نیز در دره‌ی روژ قرار دارد اما به طور رسمی داخل خود پارک نیست.

شهر کالدون
با یک ساعت رانندگی به سمت شمال‌غربی تورنتو، به شهر کالدون می‌رسیم. این شهر عمدتاً از جوامع متوسط اما حیاتی شهری است که راه باریکی از زمینی روستایی به سویش کشیده می‌شود. گرچه مزارع کشاورزان غالباً جلوی جنگل‌های انبوه را می‌گیرد، اما ناحیه‌ای که توسط پارک استانی کریدیت احاطه شده است، زیبایی طبیعی فراوانی از جمله رودخانه‌ی کریدیت را شامل می‌شود که به سمت آبشارهای کاتاراکت سرازیر است. این منظره به نوبه‌ی خود دارای جاذبه است زیرا در مجاور ویرانه‌های نیروگاه برق آبی قرن نوزدهم قرار دارد. در ضمن این منطقه در میان دوچرخه‌سوارانی از محبوبیت برخوردار است که مسیرهای تپه‌ای و پر درختی را ترجیح می‌دهند که از میان دهکده‌های زیبایی همچون بلفانتین و ارین می‌گذرند. اگر تجربه‌‌ی رانندگی بیرون از شهر را دارید، به دنبال جاده‌ی فرعی اسکارپمنت (دورتر از خیابان هورنتاریو، واقع در جنوب روستای کالدون) باشید: این مسیر درست در امتداد بالای آبشار نیاگارا است و در روزهای صاف، چشم‌انداز وسیعی را هنگام بازگشت به تورنتو در اختیارتان قرار می‌دهد.

پارک استانی برونته کریک
این پارک که در مقایسه با بسیاری از پارک‌های استانی آنتاریو دارای ناهمواری کم‌تری است (به عنوان مثال یکی از ویژگی‌های قابل توصیفش، استخر شنایی دو هکتاری در فضای باز است)، منعکس کننده‌ی تاریخ طبیعی و زراعی آن منطقه می‌باشد. اگر بتوانید خانواده خود را از رفتن به مزرعه کودکان ( انباری به قدمت ۱۵۰ سال که به زمین بازی کودکان تغییر یافته است) منصرف کنید با چندین مسیر پیاده روی روبرو خواهید شد که به جنگل بزرگ کارولینا با شاخ
و برگ های رنگارنگش خواهید رسید.

پارک استانی آلگنکین
پارک استانی آلگنکین حدود ۳۰۰ کیلومتری شمال تورنتو واقع است که با کمی تلاش می‌توانید به آن برسید. هنگامی که به دشت‌های وسیع پوشیده از دریاچه‌ها و رودخانه‌ها، باتلاق‌ها، جنگل‌های قدیمی بکر و دست‌ نخورده می‌رسید و مجموعه‌ای از مسیرهای آسان را برای کشف سرزمین‌های زیبای آنتاریو می‌یابید، اقرار می‌کنید که این سفر سه ساعت و اندی ارزش چنین تلاشی را داشته است. مرکز توریستی آلگنکین (در کیلومتر ۴۳ بزرگراه ۶۰)، توقفگاهی بی‌نظیر برای عکاسانی محسوب می‌شود که می‌توانند از چنین منظره‌ی بی‌همتایی استفاده کنند. سپس، اگر به دنبال پیاده‌روی هستید، در مسیر لوک‌آت یا سنتنیال ریجز به راه بیفتید. این دو مسیر هر دو مناظری باورنکردنی را که صدها کیلومتر مربع را پوشش می‌دهد، به نمایش می‌گذارند. (توجه داشته باشید که بنا به دلایل مختلف محیطی و جغرافیایی، تغییر رنگ مناظر پارک الگنکین غالباً زودتر از اکثر مناطق جنوبی‌تر است. معمولاً در اواخر ماه سپتامبر این تغییر رنگ رخ می‌دهد که متفاوت از اواسط اکتبر در منطقه‌ی تورنتوی بزرگ است.)