صلح جهانی آرمانی دست نیافتنی؟!

“ما باید تعریف‌مان را از چیزی که به ما احساس امنیت می‌دهد، تغییر دهیم. مجهز کردن کشور خود به انواع سلاح های جنگی و یا ترغیب دیگر کشورها برای تجهیز خود به جنگ افزارهایی که ما تولید می‌کنیم و به آنها می‌فروشیم، تعریف درستی از امنیت نیست، بلکه امنیت یعنی استفاده معقول از سرمایه برای ایمن کردن کشورها و مردم دنیا است.” اینها جملات آغازین Williams Jody در سخنرانی خود با عنوان “دیدگاه واقع گرایانه نسبت به صلح در دنیا”، در برنامه  TED talk سال 2010 بود. صنعت اسلحه سازی در هر جایی بین 350 تا 500 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود و یکی از بزرگترین صنایع دنیا محسوب می‌شود.

مانند دیگر صنایع دنیا، صنعت اسلحه سازی و جنگ‌افزارها نیز نمایشگاه تجاری مخصوص به خود را دارد. 14 سال است که سالانه در کشور اردن، نمایشگاه‌های تجاری جنگ با نام نمایشگاه نیروهای عملیاتی ویژه (SOFEX) برگزار می‌شود. مخاطب درجه اول این نمایشگاه، ژنرال های دنیا می‌باشند. آنها با میلیاردها دلار پولی که مالیات دهندگان پرداخت می‌کنند، به این نمایشگاه می‌آیند تا برای ملت خود، سیستم های سلاح جنگی خریداری کنند.

براساس گفته De Supercaze Raphael، روزنامه نگار صنایع دفاعی، خرید اسلحه در SOFEX، بسیار کار ساده ای برای ملت‌ها می‌باشد. ممکن است خرید اسلحه برای سازمان‌های تروریستی یا سازمان‌های جنایتکار، کمی سخت‌تر باشد، ولی اصلا غیرممکن نیست. تمام ملت‌ها محصولات جنگی خود را به این نمایشگاه می‌آورند و به هر کشوری که خواهان این محصولات باشد، می‌فروشند. فروش اسلحه در این نمایشگاه، درست مانند فروش آخرین مدل ماشین در یک مرکز نمایشگاه ماشین، انجام می‌شود.

شرکت‌های آمریکایی با فاصله زیادی از دیگر شرکت‌ها، دارای بیشترین فروش هستند. از میان 20 سازنده بزرگ اسلحه، 16 تای آنها در ایالات متحده آمریکا قرار دارند.

نکته جالب اینجاست که آمریکا به کشورهای زیادی کمک‌های خارجی می‌رساند تا بتوانند به این نمایشگاه آمده و از شرکت‌های آمریکایی سیستم‌های سلاح جنگی خریداری کنند و پول به جیب آمریکا بریزند. از آن گذشته، وقتی آمریکا وارد جنگ می‌شود، کشورهای دیگر، این سلاح‌ها را که در ایالات متحده تولید شده، علیه سربازان آمریکایی بکار می‌برند.

بسیار تاسف بار است که کشورهایی که این جنگ افزارها را خریداری می‌کنند، به ندرت آنها را علیه ارتش‌های کشورهای بیگانه بکار می‌گیرند. اغلب اوقات، این سلاح ها علیه شهروندان خود آن کشور استفاده می‌شوند. در جنگ‌های داخلی، دائما شهروندان بی‌گناه کشته می‌شوند. به عنوان مثال، سوریه را درنظر بگیرید. نیروهای مسلح دولت، گروههای محلی را هدف قرار

داده‌اند و عموم مردم در آتش جنگ گرفتار شده که نهایتاً به دست هموطنان خود کشته می‌شوند.

اغلب اوقات، جنگ با سیاست اشتباه گرفته می‌شود. ملل سراسر دنیا از اصطلاح “سیاست” استفاده می‌کنند تا خطر واقعی جنگ را پنهان کرده و آنرا به عنوان امری ضروری در اداره کشور جلوه دهند. این نوع نگرش می‌تواند بسیار تهدید کننده و گمراه کننده باشد و با عادی ساختن جنگ، این نکته تلقین می‌شود که جنگ، امری معقول و قابل کنترل است. از آن گذشته، سیاستمدارها به بهانه “امنیت وطن”، برنامه‌های سیاسی خود را توسعه داده و وانمود می‌کنند که ورود آنها در چندین جنگ، فقط به صلاح ملتشان است. ولی جنگ‌ها فقط با کشتار و ریخته شدن خون‌ به پایان می‌رسد. وقتی کشوری وارد جنگ می‌شود، مردم آن کشور به حمایت از سپاه خود، تشویق می‌شوند و بدون اینکه بدانند جنگ یک تجارت است و نه وطن پرستی، ترغیب می‌شوند تا پرچم کشورشان را تکان داده و حق را به کشور خود دهند. به نظر می‌رسد، ایالات متحده آمریکا به عنوان یکی از عمده‌ترین سازندگان اسلحه، هیچ علاقه ای به اتمام جنگ و برقراری صلح ندارد.

انجمن ملی اسلحه (NRA)، از بدو تاسیس خود در سال 1871، بطور خستگی ناپذیری در تلاش است که اطمینان حاصل کند قوانین کمی برای کنترل اسحله وجود داشته باشد. در سال 1968، این انجمن تضمین کرد که قانون کنترل اسلحه Johnson Lyndon، شامل الزامات صدور و ثبت اسلحه نباشد. در سال 1996، این انجمن تقریبا صرف بودجه ی فدرال را برای تحقیقات مربوط به خشونت اسلحه، ممنوع کرد. این انجمن تا سال 2005، به پیروزی بزرگی دست یافت و آن محدود کردن بدهکاری صنعت اسلحه به دادخواهی‌های مربوط به اسلحه بود.

با این حال، باید به این نکته توجه شود که جنگ افزار و سلاح‌های گرم، تنها ابزارهای جنگ نیستند. کشورهای زیادی روش‌های مختلف دیگری را برای در تنگنا قرار دادن دشمنان خود، بدون خشونت مستقیم و یا استفاده از موشک، بکار گرفته اند. آنها تحریم هایی را علیه کشور مدنظر اجرایی می‌کنند.

این بدین معناست که وقتی کشوری تحریم می‌شود، دیگر کشورها، هیچ گونه خرید و فروشی را با آن کشور انجام نمی‌دهند که این امر، رفاه اقتصادی کشور تحریم شده را به شدت دچار مشکل می‌سازد. 20 سال است که سیاست ارجح آمریکا، استفاده از تحریم‌های اقتصادی می‌باشد. یکی از معروفترین کشورهایی که مورد تحریم قرار گرفته، کره شمالی می‌باشد. درآمد صادرات این کشور بسیار ناچیز است که فشار زیادی را به آنها وارد می‌کند. یکی از محدود اقلامی که کره شمالی می‌تواند به چین بفروشد، ماهی است. دولت کره شمالی ماهیگیران خود را تحت فشارهای سنگینی قرار می‌دهد تا به اعماق دریا رفته و ماهی صید کند. تنها در سال 2017، 104 کشتی بدون ماهیگیرانش پیدا شدند.

با تحمیل تحریم‌های بیشتر علیه کره شمالی، تعداد قربانیان افزایش می‌یابد. ولی این سختی‌ها و فشارهای اقتصادی، به  Kim Jong- un ، رهبر این کشور، وارد نمی‌شود و او در رفاه کامل زندگی می‌کند. عامه مردم ، فقرا و انسان‌های ضعیف باید این فشارها را متحمل شوند. بدلیل عدم واردات به این کشور، مردم کره شمالی به سختی غذایی برای خوردن دارند و یکی از عمده‌ترین دلایل مرگ و میر، گرسنگی می‌باشد. طی تحریم، دولت ها به ندرت تحت تاثیر قرار می‌گیرند و این مردم آن کشور هستند که بیشترین رنج را می‌برند. این نکته در مورد هر جنگی مصداق دارد. مردن بی‌گناه که حقی در تصمیم‌گیری‌ها ندارند، قربانیان جنگ می‌شوند.

تحریم‌ها درست مانند بمباران، یک مجازات دسته جمعی هستند. حتی تحریم‌ها کشته‌های بیشتری را نسبت به بمباران دارند زیرا تحریم ها سالها ادامه می‌یابند و اثرات آن، بطور پیوسته رو به افزایش هستند. حقیقت تلخ این است که دیگر کشورها سعی در فلج کردن دولت Kim Jong- Un  دارند ولی در واقع، هدف گیری آنها اشتباه است. با نزدیک شدن به روز جهانی صلح که سالانه در سراسر جهان در 21 سپتامبر بوقوع می‌پیوندد، به سختی می‌توان به صلح جهانی و راه‌هایی برای دستیابی به آن، فکر نکرد.

اگرچه تجارت جنگ برای عده‌ای بسیار پرسود است، مردم بی‌گناه مجبورند بهای آنرا بپردازند. تمام مشکلات، از زیاده خواهی سرچشمه می‌گیرند. زیاده‌خواهی برای سرزمین وسیع‌تر، پول بیشتر و قدرت بیشتر. ما سیاستمدار یا قانونگذار نیستیم ولی بیایید امسال برای روز جهانی صلح، یک قدم به جلو و در جهت درست برداریم. این قدم هرچقدر هم کوچک، اگر هدف رسیدن به صلح جهانی باشد، فواید زیادی برای جامعه ما خواهد داشت.

یکی از مناسب‌ترین نقل قول‌های مرتبط با این روز، از گاندی می‌باشد، “تغییری باش که می‌خواهی در جهان ببینی”. هرگونه تلاش جهت دستیابی به صلح جهانی باید از خود ما آغاز شود. اگر هر شخصی روی خود کار کند و سعی کند درون بهتری داشته باشد، به تدریج به موفقیت های بزرگتری دست می یابیم که از حد فردی فراتر می‌رود.